تفسیر ماده 250 قانون مالیات های مستقیم

مالیات دلیلی برای رونق کشور است. کشور با بهبود قوانین مالیاتی شکوفا و رشد می کند.  در کشور ما قانون مالیات در سال 1366 تصویب شد. دانستن این قانون هم برای مؤدیان و هم برای وکیل مهم است. در صورت رعایت نکردن این قوانین می توانید اعتراض خود را مطرح کنید زیرا تکلیف مالیاتی شما به موقع انجام نشده و یا به روش اشتباه انجام نشده است. صرف زمان و هزینه زیاد، این مورد حداقل عواقب را به همراه دارد و حتی می تواند منجر به جریمه شود. اگر در اینجا اطلاعات کافی در مورد قانون دارید، می توانید به هر اشتباهی که در تعیین مالیات اینجا یا آنجا برای مشتری خود انجام شود اعتراض کنید و از بهترین مزایا برخوردار شوید. در این مقاله به توضیح ماده 250 قانون مالیات های مستقیم می پردازیم. باشد که این نویسنده تا آخر با همه ما بماند.

هدف قانون مالیات مستقیم چیست؟

مالیات مستقیم که یک مالیات واحد و مالیات بر درآمد اسمی است، مالیات واحدی است که مستقیماً توسط سازمان مالیاتی وصول می شود. یک شرکت و یک شخص حقیقی باید بر درآمد خود مالیات بپردازند. این درآمد را می توان از طریق اجاره، کشاورزی، حقوق، درآمد اتفاقی، برنده شدن در قرعه کشی، درآمد اشخاص حقوقی و درآمد کسب و کار به دست آورد. کسر مالیات قبل از رسیدن به حقوق کارمند دولت الزامی است. اولین قانون مالیات های مستقیم در ایران در سال 1345 اجرا شد. بعداً این قانون تغییر کرد. پس از پیروزی انقلاب اسلامی در سال 1366، قانون مالیات های مستقیم اصلاح شد. در این قانون تنها 5 فصل و 282 قانون وجود دارد. در این فصل همه موضوعات به ترتیب زیر مرتب شده اند.

• در فصل اول در مورد شخص مشمول قانون مالیات مستقیم صحبت کردیم. مقاله دوم در این فصل وجود دارد.
• قواعد مالیات مستقیم در فصل دوم مالیات بر ثروت توضیح داده شده است. ماده 3 شماره 51 قانون مالیات های مستقیم در فصل دوم آمده است.
• موضوع فصل سوم مالیات بر درآمد است. ماده 52 تا 131 شامل همین فصل است که در فصل هفتم شرح داده شده است.
• فصل Charim در مورد مقررات مالیاتی مستقیم است. در فصل اول ماده 132 شماره 218 قانون مالیات های مستقیم آمده است.
• در فصل پنجم سازمان رسیدگی کننده به قانون مالیات های مستقیم آمده است و در مورد مرجع گفته است. در این فصل شش فصل وجود دارد که شامل ماده 219 شماره 282 قانون مالیات های مستقیم می باشد.

تبیین ماده 250 قانون مالیاتهای مستقیم

ماده 250 قانون مالیات های مستقیم در فصل پنجم قانون مالیات های مستقیم آمده است. به همین دلیل است که همه ما با این سازمان و سازمان مالیاتی آشنا هستیم. آنچه به فهم تفسیر ماده 250 قانون مالیات های مستقیم کمک می کند در فصل سوم آورده شده است. دلیل: این فصل درباره مرجع حل اختلاف مالیاتی است.

مرجع حل اختلاف مالیاتی

در حین رسیدگی به امور مالیاتی، ممکن است بین مؤدی مالیاتی و حسابرس یا سازمان امور مالیاتی اختلاف ایجاد شود. این اختلافات توسط بازرس ارشد یا بازرس کل قابل حل است در غیر این صورت مؤدی می تواند شکایت خود را به مرجع حل اختلاف مالیاتی اعلام کند. در صورت بروز هر مشکلی می تواند به موسسه شکایت کند. ماده 244 قانون شامل بند 250 قانون مالیات های مستقیم به این مرجع اشاره دارد. این مرجع شامل هیأت حل اختلاف مالیاتی و شورای عالی مالیاتی می باشد. هیأت حل اختلاف مالیاتی متشکل از سه نفر، یک قاضی، یک نماینده از سازمان مالیاتی، یک نفر به نمایندگی از اتاق بازرگانی، صنعت و معدن، اصناف، شورای شهرداری و … از مؤدی می باشد. بر اساس حکم رئیس سازمان امور مالیاتی و وزیر اقتصاد و دارایی، شورای عالی مالیاتی نیز شامل ۲۵ نفر است. مدت تصدی کلیه اعضا که باید حداقل دارای مدرک فوق لیسانس باشند سه سال می باشد.

مفاد ماده 250 قانون مالیاتهای مستقیم

ماده 250 قانون مالیات‌های مستقیم می‌گوید در صورتی که هیئت حل اختلاف مالیاتی برگ تشخیص مالیات را رد یا در تشخیص سازمان امور مالیاتی اصلاح کند، باید یک نسخه از تصمیم خود را به همراه نسخه تشخیص مالیات ارسال کند. قانون طبق نظر دادستان برای سازمان مالیاتی لازم الاتباع است و در صورت تخلف، متخلف تحت تعقیب قرار می گیرد.

در واقع به این معنی است که پس از رسیدگی به شکایت مؤدی، هیئت حل اختلاف در مورد مالیات تصمیم گیری می کند. این تصمیم ممکن است با رد کردن فرم یا انجام تنظیمات اتخاذ شود. در پرونده دونو، دادستان مکلف است تصمیم خود را به همراه یک نسخه از برگ تشخیص مالیات هیئت اعلام کند. دلیل این اقدام این است که اگر شخصی از تصمیم تخلف کند، امکان برخورد با تخلف وجود دارد و متخلف قابل تعقیب است. این قانون در اسفند ماه 1366 تصویب و در 27 بهمن 1380 اصلاح شد.

البته حسابرس با آگاهی کامل از قوانین مالیاتی می تواند شکایت خود را به مرجع حل اختلاف گزارش کند. مثلاً اگر بازرس کل از رأی هیأت رسیدگی به اختلافات مالیاتی شکایت داشته باشد، می تواند به شورای عالی مالیاتی شکایت کند. اگر شکایت قانونی نباشد، مودی موظف است در صورت ثبت شکایت، هزینه رسیدگی را بپردازد. در صورت شکایت اشتباه به دلیل اتلاف وقت و تأخیر در بسته شدن پرونده، ممیز مالیاتی توسط پلیس مالیاتی تحت تعقیب و جریمه قرار می گیرد.

جمعبندی

فصل سوم از فصل پنجم قانون مالیات های مستقیم در مورد مرجع حل اختلاف مالیاتی است. مؤدی می تواند از فرم تشخیص مالیاتی نزد حسابرس سازمان امور مالیاتی همراه شکایت کند. این اختلافات قبل از رسیدن به مرجع حل اختلاف مالیاتی قابل حل است. در غیر این صورت ممکن است موضوع به مراجعی مانند هیئت حل اختلاف یا شورای عالی مالیاتی کشیده شود. هیأت حل اختلاف مالیاتی موظف است در صورت رد یا اصلاح رأی سازمان امور مالیاتی رأی خود را به همراه رونوشت برگ تشخیص مالیات به دادسرای اداری ارسال نماید. این اقدام به گونه ای انجام می شود که در صورت تخلف از حکم قطعی، امکان تعقیب و تعقیب متخلف وجود داشته باشد. هرگونه شکایت به مرجع رسیدگی به اختلاف، اعم از اینکه توسط یک سازمان یا فردی که موظف به پرداخت مالیات است، ثبت شود، بیهوده یا غیرقانونی است و هزینه های جریمه ای را به همراه دارد. برای جلوگیری از چنین جریمه هایی، ارائه اطلاعات کافی در مورد قانون مالیات ضروری است.